„Nie bójcie się ryczeć (…) Krwotok trzeba hamować, a łzy niech płyną”

Ks. Jan Kaczkowski


Warszawskie Hospicjum Społeczne serdecznie zaprasza do tworzonej grupy wsparcia dla osób w żałobie.

Śmierć bliskiej osoby jest jednym z najbardziej traumatycznych doświadczeń, które powoduje ogromne cierpienie. Zdarza się, że ból po stracie ukochanej osoby jest tak wielki, że trudno sobie z nim samemu poradzić. Bardzo ważna jest wspierająca obecność rodziny i przyjaciół. Niekiedy jednak nie mamy z kim się podzielić się swoim bólem, nie chcemy obciążać rodziny swoim smutkiem lub po prostu nie zawsze czujemy się zrozumiani.W grupie wsparcia spotykamy się z osobami, które doświadczyły podobnej straty bliskiej osoby. Celem grupy jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni, w której każda osoba ze swoją indywidualną perspektywą i historią, będzie mogła dzielić się swoim doświadczeniem i czerpać je od reszty członków grupy. Otrzymując wsparcie od innych, będzie miała szansę zrozumieć przez co przechodziła i co obecnie przeżywa. Celem ostatecznym jest pomoc w przeżywaniu żałoby w taki sposób, aby po niej można było wrócić do normalnego życia bez osoby, którą straciliśmy.Należy pamiętać, że zawsze nasi zmarli pozostawią w nim ważny ślad. W żałobie trzeba dać sobie prawo do przeżycia trudnych emocji, złości, żalu, smutku. Bez przeżycia żałoby nie można jej zakończyć.

Informacje organizacyjne:

Grupa pomaga wszystkim osobom, które się zgłoszą, niezależnie od tego czy pożegnali bliską osobę w Warszawskim Hospicjum Społecznym. Liczba miejsc jest ograniczona.

Spotkania odbywać się będą co dwa tygodnie w czwartki od 3 października 2024 do 8 maja 2025 w godzinach 18:00–20:00

Pierwsze spotkanie:
3 października 2024 godz. 18.00

Zgłoszenia telefoniczne:
+48 608 524 354

Przed przyjęciem do grupy wsparcia należy odbyć konsultację indywidualną.

Miejsce spotkań:
siedziba Warszawskiego Hospicjum Społecznego – ul. Plac Inwalidów 3, Warszawa

Irmina Głodkiewicz (zwana Mychą) była jedną z naszych pierwszych wolontariuszek (WHS wtedy nosiło nazwę Hospicjum Warszawskie). Irmina była osobą o niezwykłej pogodzie ducha i życzliwości dla wszystkich, aktywną do ostatnich dni. Urodziła się w 1927 roku. Z wykształcenia była technikiem budowlanym. Do ruchu hospicyjnego przystąpiła po przejściu na emeryturę, będąc jeszcze w pełni sił. Mieszkała wtedy w Wołominie, gdzie udało jej się skupić wokół siebie około 10 osób, w tym dwie lekarki internistki i wraz z nimi prowadziła w latach dziewięćdziesiątych zespół hospicyjny na Pradze Południe. Po wyjeździe z Wołomina mieszkała jakiś czas u rodziny na Śląsku a potem jako kombatantka wiele lat spędziła w DPS w Sandomierzu, gdzie przyjaźniła się z wieloma osobami, organizowała dla nich spotkania towarzyskie i wieczory autorskie, na których czytała także swoje wiersze, wydała nawet własny tomik. Z jej inicjatywy grupa licealistek spotykała się długo z podopiecznymi DPS, wymieniając doświadczenia i tradycyjne przepisy kulinarne, wspólnie czytając książki i śpiewając, ucząc się kontaktu ze starymi ludźmi. Byłyśmy z Irminą w stałym serdecznym kontakcie. W roku 2017 udało jej się przyjechać do Warszawy na obchody naszego XXX-lecia. Przywiozła swoje wspomnienia z okresu pracy w hospicjum, które zamieszczam w zakładce Myśli o Hospicjum.

W latach 90. już jako emerytka była jednym z pierwszych lekarzy-wolontariuszy naszego Hospicjum w zespole bielańskim. W czasie Powstania Warszawskiego pracowała jako sanitariuszka AK w punkcie Opatrunkowym nr 203 przy ulicy Kasprowicza. Ukończyła tajne gimnazjum ss. Zmartwychwstanek na Żoliborzu, potem podjęła studia medyczne, po których pracowała jako lekarz internista. Była aktywnym członkiem Sodalicji Mariańskiej.
Nie miała własnej rodziny – ostatnie lata życia spędziła w Domu Kombatanta. Tam zmarła 6 grudnia. Pochowana została 13 grudnia na Cmentarzu Wawrzyszewskim w kwaterze 5A-9/2/3/4.

Obszerniejszy życiorys dr Izy oraz jej obszerne wspomnienia przeczytać można na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego.

27 listopada 2020 r. mija XXIII rocznica śmierci Katarzyny Dembińskiej, twórczyni ruchu hospicyjnego w Warszawie i założycielki naszego najstarszego w Warszawie hospicjum. Już ponad 30 lat działamy z Jej inspiracji. Kiedyś w rocznicę śmierci spotykaliśmy się przy Jej grobie w Laskach. W tym roku możemy to zrobić tylko w myślach. Tych, którzy Ją pamiętają i tych, którzy dopiero dowiedzą się o Niej, prosimy o chwilę zadumy.

Katarzyna Dembińska – twórczyni społecznego ruchu hospicyjnego w Warszawie

Katarzyna Dembińska była znaną i cenioną działaczką społeczną, która swoje życie oddała w służbę bliźnich i żywotnych spraw narodu. Odeszła, zostawiając po sobie niezatarte świadectwo zaangażowania w troski ludzi znękanych przeciwnościami losu i w utrapienia przygniecionego ciężarem doświadczeń historycznych społeczeństwa. Stając w szeregu spadkobierców etosu pozytywistycznej pracy u podstaw, była dla nas i zostanie dla przyszłych pokoleń wzorem postawy patriotycznej, w której umiłowanie Ojczyzny znajdowało wyraz w umiłowaniu człowieka, poprzez dzielenie z nim trudnych codziennych spraw.
Urodziła się 21 maja 1905 r. w Łaszczowie na Zamojszczyźnie w domu połączonych rodów Szeptyckich i Sobańskich. Jej ojciec, Aleksander (1866–1940), był ziemianinem o powszechnie cenionym zacięciu społecznikowskim, a matka, Izabela z Sobańskich (1870–1933) była równie zaangażowana w działalność społeczną, zwłaszcza w Sodalicji Pań Wiejskich Ziemi Zamojsko-Tomaszowskiej. W domu Szeptyckich przywiązywano zasadnicze znaczenie do praktyk religijnych, pielęgnowania wiary i pokładania ufności w Bogu; zaraz potem do miłości wzajemnej, którą rozciągano także na wszystkich domowników i pracowników, co poza okazywaniem uczuć wiązano też z udzielaniem potrzebnej pomocy; do umiłowania Ojczyzny i rodzinnego domu. Podkreślano wartość honoru, pracy, odpowiedzialności, prostoty bycia, szczerości myśli i czynów, obiektywizmu poglądów. Zasadą było również, że przede wszystkim należy wymagać od siebie, co oczywiście łączyło się z akcentowaniem odpowiedzialności.
W latach 1920–1925 uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego im. Cecylii Plater-Zyberkówny w Warszawie i tamże złożyła egzamin dojrzałości. 15 czerwca 1932 r. wyszła za mąż za Antoniego Dembińskiego (1903–1993), inżyniera elektryka, ochotnika kampanii 1920 r. W latach 1932–1937 mieszkała w Gdyni. Była nauczycielką języka angielskiego i francuskiego oraz pracowała jako tłumaczka w tych językach. W Gdyni pracowała społecznie w Towarzystwie św. Wincentego à Paulo, które zajmowało się niesieniem pomocy ubogim. W 1937 r. przeniosła się do Warszawy. Niezależnie od udzielanych lekcji pracowała od 1938 r. do chwili wybuchu wojny w biurze Towarzystwa Pomocy Ociemniałym Ofiarom Wojny „Latarnia” w Warszawie. W Warszawie także pracowała społecznie w Towarzystwie św. Wincentego à Paulo.
Na skutek zniszczenia mieszkania w Warszawie w czasie oblężenia w 1939 r. przeniosła się z rodziną do majątku Góry w powiecie Pińczów. Od chwili założenia od lipca lub sierpnia 1940 r. do października 1941 r. pracowała w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) na stanowisku przewodniczącej gminnej delegatury Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Górach oraz prowadziła w swoim domu punkt dożywiania dzieci. W 1941 r. została wraz z rodziną wysiedlona z Gór, zamieszkała wtedy w majątku Witkowice k/Sędziszowa Małopolskiego.
Po zakończeniu wojny przeniosła się do Katowic. W 1948 r. jej mąż został aresztowany i przebywał w więzieniu do 1953 r. W tym czasie sama wychowywała i kształciła czworo dzieci, bardzo ciężko pracując. W 1960 r. wraz z rodziną sprowadziła się do Warszawy. Od 1962 r. podjęła pracę etatową w Klubie Inteligencji Katolickiej. Przez wiele lat kierowała biurem Klubu, potem prowadziła dział zagraniczny i tłumaczyła korespondencję. Pracowała tam aż do 1982 r., tj. do przejścia na emeryturę. Jednocześnie w latach 1965–1980 była terenowym opiekunem społecznym na Bielanach oraz w latach 1966–1969 kuratorem dla nieletnich i członkiem Komisji Pojednawczej przy Komitecie Osiedlowym. W 1980 r. z pełnym zaangażowaniem podjęła pracę w „Solidarności” Region Mazowsze.
W marcu 1980 r. przy kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu założyła Punkt Rozdawnictwa Leków z darów zagranicznych. Praca była bardzo ciężka, a potrzeby ogromne. Dzięki swoim kontaktom i powiązaniom rodzinnym zmobilizowała do tej pracy wiele ofiarnych osób. Lekarstwa były rozdawane zarówno indywidualnie, jak też do szpitali. Dary leków i sprzętu medycznego napływały z całego świata. Rozdawnictwo obejmowało niemal całą Polskę. W kwietniu 1987 r. Punkt został przeniesiony do parafii św. Zygmunta na Bielanach. Pani Kasia prowadziła tę działalność prawie do końca życia.
W 1987 r., mając 82 lata, podejmuje następną wielką inicjatywę – zakłada w Warszawie Hospicjum domowe, którego celem ma być medyczna i duchowa opieka nad chorymi na chorobę nowotworową w ostatnim okresie choroby. W kwietniu 1987 r. organizuje pierwsze spotkanie. Inspiracją jest działalność Cicely Saunders (1918–2005), twórczyni Hospicjum św. Krzysztofa w Londynie. Sprzyja temu zamierzeniu ogólne uspołecznienie ludzi w latach „Solidarności”, ciągle jeszcze docierające transporty leków z zagranicy oraz świadomość niezaspokajania potrzeb ludzi umierających przez instytucje Służby Zdrowia. Zawiązuje się nieformalna grupa Hospicjum Warszawskie przy parafii św. Zygmunta w Warszawie. Celem jest opieka i towarzyszenie osobom w terminalnej fazie choroby nowotworowej przebywającym w domach i pomoc ich rodzinom oraz wpływanie na świadomość społeczną, że taka pomoc jest potrzebna i możliwa. 3 czerwca 1987 r. opieką zostaje objęta pierwsza chora i zaczyna się przyjmować zgłoszenia. Warszawskie środowisko hospicyjne wspólnie pomaga zorganizować w październiku 1988 r. I Ogólnopolski Zjazd Hospicjów w Wesołej k/Warszawy. 30 września 1989 r. z inicjatywy Katarzyny Dembińskiej odbywa się w parafii św. Zygmunta kurs leczenia paliatywnego dla lekarzy z różnych miejscowości. Na liście obecności jest szereg nazwisk osób, które później stały się znane w różnych środowiskach hospicyjnych.
11 października 1989 r. kilka osób uczestniczących w spotkaniach Hospicjum Warszawskiego rejestruje Fundację Hospicjum Onkologiczne św. Krzysztofa, która za cel stawia sobie wybudowanie przy Instytucie Onkologii na Ursynowie hospicjum stacjonarnego. Od 1991 r. Fundacja prowadzi zespół opieki domowej i specjalistyczną aptekę.. Od 2 września 1991 r. do 20 marca 1997 r. pani Kasia Dembińska pełni tam funkcję przewodniczącej Rady Fundacji i intensywnie interesuje się współpracą tych dwóch środowisk hospicyjnych oraz budową hospicjum stacjonarnego na warszawskim Ursynowie. 27 czerwca 1996 r. Hospicjum św. Krzysztofa przy ul. Pileckiego 105 zostaje otwarte, a 3 sierpnia 1996 r. następuje przyjęcie pierwszych chorych.

Na przełomie lat 1992 i 1993 pojawiają się możliwości dofinansowania działalności domowych zespołów opieki hospicyjnych przez gminy, co wymaga formalnej rejestracji. Wtedy Fundacja użycza swego konta bankowego także Hospicjum Warszawskiemu, które tą drogą otrzymuje dofinansowanie. Następnie, w 1994 r., Hospicjum Warszawskie zostaje zarejestrowana jako stowarzyszenie Warszawskie Hospicjum Społeczne (WHS) z siedzibą nadal przy parafii św. Zygmunta na Bielanach, działające na terenie kilku gmin lewobrzeżnej Warszawy. Pani Kasia Dembińska zostaje jego prezesem, a 11 stycznia 1995 r. Walne Zgromadzenie Członków Warszawskiego Hospicjum Społecznego za zainicjowanie idei hospicyjnej w Warszawie oraz pełną poświęcenia pracę dla wprowadzenia jej w życie nadaje jej tytuł Honorowego Prezesa Warszawskiego Hospicjum Społecznego
20 marca 1997 r. na posiedzeniu Rady i Zarządu Fundacji Hospicjum Onkologiczne pani Katarzyna Dembińska ze względu na wiek i zdrowie rezygnuje z funkcji Przewodniczącej Rady. Powierzono jej wtedy dożywotnio funkcję Honorowego Przewodniczącego Rady Fundacji.
Dzieło zapoczątkowane przez Katarzynę Dembińską przyczyniło się do intensywnego rozwoju opieki hospicyjnej/paliatywnej na terenie Warszawy i okolic.
Za swą działalność została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Prymasowskim Medalem – Zasłużony w Posłudze dla Kościoła i Narodu oraz Maltańskim Orderem Zasługi „Pro Merito Melitensi”.
Obdarzona charyzmą, do ostatniej chwili była bezgranicznie oddana bliźnim w potrzebie. Zmarła 27 listopada 1997 r. w Warszawie, a 4 grudnia 1997 r. Prymas Józef Glemp poświęcił kaplicę św. Krzysztofa dla pacjentów, powstałą w budynku Hospicjum na Ursynowie w wyniku jej starań.
25 listopada 2007 r. w XX-tą. rocznicę powstania społecznego ruchu hospicyjnego w Warszawie i w 10. rocznicę śmierci jego założycielki odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci pani Katarzyny Dembińskiej w kościele św. Zygmunta na Bielanach. Prezes Zarządu Ogólnopolskiego Forum Ruchu Hospicyjnego dr Jolanta Stokłosa w liście nadesłanym do uczestników sesji, poświęconej wspomnieniom o Katarzynie Dembińskiej, które zorganizowano z tej okazji powiedziała, że wszystko, co przybliża tę osobę „[…] pozwoli następnym pokoleniom pamiętać o zasługach Pani Katarzyny Dembińskiej […], a Jej postać będzie wzorem do naśladowania dla wszystkich ludzi dobrej woli”.

Mirosław Górecki, Uniwersytet Warszawski


A oto jak wspomina ją dr Krystyna Kulicka, pierwszy lekarz Hospicjum Warszawskiego:
„Naszą Kasię, bo tak chciała, by ją nazywać, poznałam w 1987 r. na zebraniu inauguracyjnym Hospicjum. Przyjechał wówczas do Warszawy na jej zaproszenie ks. Eugeniusz Dutkiewicz z Gdańska i zapoczątkował naszą działalność. Utkwiła mi w pamięci jako niesłychanie energiczna kobieta o arystokratycznych manierach, nadzwyczaj skromna, wszędzie budząca respekt. Nie było rzeczy, której nie potrafiłaby załatwić. Prowadziła wówczas aptekę z darów. Była to bardzo ważna działalność, bo wiele leków było u nas niedostępnych lub zbyt drogich, by chorzy mogli z nich korzystać.
Była świetnym organizatorem. Potrafiła rozwinąć naszą działalność hospicyjną mimo różnych piętrzących się trudności. Trzeba pamiętać, że wtedy wszyscy byli wolontariuszami, żyli w zgodzie i pracowali z wielkim oddaniem. Tę miłą, solidarną atmosferę udawało się zachowywać dzięki „Cioci Kasi”, która każdemu starała się pomóc, a nam nigdy nie przychodziło do głowy, by jej czegoś odmówić.
Przed samą śmiercią Kasi uwieńczone zostały sukcesem jej starania o kaplicę w Hospicjum św. Krzysztofa na Ursynowie. Już leżąc, adresowała zaproszenia na jej poświęcenie. To było jej ostatnie dzieło.

W nocy z 7 na 8 listopada 2020 r. po długotrwałej chorobie odeszła od nas w wieku 93 lat wieloletnia wolontariuszka WHS Sławomira Środulska. Urodziła się w 1927 r. w Kolnie w rodzinie z wielkimi tradycjami patriotycznymi i zawsze bardzo zaangażowanej w sprawy społeczne. W Warszawie była wychowanką szkoły Szachtmajerowej. Jako dziewczynka brała udział w Powstaniu jako sanitariuszka w samodzielnym harcerskim punkcie sanitarnym w Śródmieściu, podległym Wojskowej Służbie Kobiet Armii Krajowej. W konspiracji w AK był także jej ojciec, Włodzimierz Miszewski, a potem dowódca oddziałów PPS na Starym Mieście, gdzie zginął 23 sierpnia. Wspomnienia Sławki z tego okresu można wysłuchać w Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego. Po wojnie ukończyła chemię na Uniwersytecie Warszawskim. Tam poznała przyszłego męża, Jana Środulskiego, też chemika, z którym wiele lat pracowali w Afryce. Przez wiele lat była koordynatorką Zespołu Żoliborskiego WHS, zbierając nas na niezapomnianych comiesięcznych spotkaniach w swoim gościnnym mieszkaniu przy pl. Wilsona. Brała także udział w bezpośredniej opiece nad wieloma chorymi, często rozwiązując różne trudne problemy ich i ich rodzin. Utrzymywała, że długo przydawały jej się w tym doświadczenia z Powstania. Jak pisze jej córka Ania, była człowiekiem wielkiego serca i wielkiej dobroci. Otwarta na świat i ludzi miała bardzo bliski kontakt ze swoimi wnuczkami. Zawsze była dla nas wszystkich opoką, bez której bardzo będzie nam ciężko teraz żyć. Była mądrym i dobrym człowiekiem, przyjacielem wielu z nas. Żegnamy Cię Sławeczko.

Zarząd, Wolontariusze i Pracownicy Warszawskiego Hospicjum Społecznego

8 kwietnia 2020 r. po długiej chorobie odeszła w wieku 80 lat nasza kochana, niezapomniana i dla wielu osób bardzo ważna osoba, głęboko oddana idei hospicyjnej – Ewa Flatau, z domu Gąsiewska. Była z nami od początku. Sama opiekowała się chorymi, później organizowała szkolenia dla nowych wolontariuszy, nadzorowała ich wprowadzanie do domów pacjentów, koordynowała pracę zespołów lekarz – pielęgniarka – wolontariusz, służyła radą i pomocą w szczególnie skomplikowanych sytuacjach. Była prezesem WHS w trudnych latach 2002–2006, ustąpiła w 2007 r. przed końcem drugiej kadencji ze względów zdrowotnych. Jak powiedział o niej Jacek Wojtkiewicz – “była człowiekiem chyba najbliższym świętości spośród tych, których osobiście znałem”. Dzięki niej wielu z nas poczuło sens pracy w hospicjum. Żegnamy Cię, Ewo. Odpoczywaj w pokoju.

Wspomnienia córki

Ewa Flatau (z d. Gąsiewska), zmarła w Warszawie 8 kwietnia 2020 r. w domu opieli Wigor na warszawskiej Białołęce samotnie, przez ostatnie tygodnie nie odwiedzana nawet przez rodzinę z powodu pandemii Covid-19. Urodziła się 7 września 1940 roku w Warszawie. Razem z ukochanymi rodzicami i młodszym bratem wojnę i Powstanie Warszawskie przeżyła w swoim rodzinnym mieście. Wychowana została w wierzącej rodzinie, w duchu pomocy innym ludziom. Jej mama w czasie wojny pomagała chorym, przez co zaraziła się tyfusem. Z tego powodu Ewa i jej brat zostali umieszczeni w ochronce. Kierunek szkoły i późniejszą pracę jako technik medyczny związała z pomocą ludziom. Życie jej nie oszczędzało. Została sama z dwójką małych dzieci. Aby zapewnić im podstawowe potrzeby harowała ponad ludzkie siły. W ciągu dnia pracowała w laboratorium w przychodni, na noce jeździła na dyżury do szpitala. Zdarzało się, ze do domu wracała po dwóch dniach ciągłej pracy. Żeby móc ją widzieć, córki jeździły do niej na dyżury. Była troskliwą i kochającą mamusią i jednocześnie bardzo dobrą córką dla swoich rodziców. Z wielką miłością i zaangażowaniem zajmowała się nimi w zdrowiu i chorobie. Nie mogąc pogodzić się z samotną śmiercią mamy w szpitalu zgłosiła się do pracy w hospicjum. We wszystko, co robiła, wkładała całe serce. Tak kochała dzieci, wnuki i tak pomagała chorym. Jak żyć, pokazywała czynem. Często na wigilii gościła znajome osierocone przez bliskich osoby. Pod jej dachem znalazł schronienie jeden z wolontariuszy, który był w trudnej sytuacji. W ostatnich latach z powodu swoich chorób musiała ograniczyć działalność społeczną i cały swój czas skupiła na rodzinie. W wolnym czasie dziergała niezliczone ilości kamizelek dla potrzebujących. Będąc na emeryturze uczęszczała na wykłady uniwersytetu trzeciego wieku. Przeszło czterdzieści lat była zaangażowana w świecki ruch franciszkański, gdzie miała wielu przyjaciół. Babcia miała artystyczną duszę, malowała, pisała opowiadania, spisywała rodzinne wspomnienia, czytała niezliczone ilości książek. Była dowcipna, pełna humoru, ciekawa świata. Wszyscy lubili spędzać z Ewą czas, potrafiła doradzić, uważnie wysłuchać, dotrzeć do ludzi starszych i młodszych. Miała za 5 miesięcy zostać prababcią.

Córki Aleksandra i Ania, wnuki Irenka i Mikołaj

12 sierpnia 2019 r. odeszła od nas wieloletnia wolontariuszka WHS Hania Szydło. Urodziła się 27.III.1943 r., w Warszawie na Żoliborzu, tu kończyła Liceum Ogólnokształcące im. Stefanii Sempołowskiej (dawne S. Piłsudskiej), a nastąpnie Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej. Miała dwie córki. Mimo przeniesienia się na Bródno była nadal związana z Żoliborzem, tutaj od 2012 r. niestrudzenie przyjeżdżała na nasze spotkania, a przede wszystkim, żeby opiekować się pacjentami WHS. Była osobą niezwykle ciepłą i wrażliwą, lojalną i wierną w przyjaźni. Kochała zwierzęta, opiekowała się starymi psami. Przy pomocy Hospicjum oo. Marianów zdążyła towarzyszyć w ciężkiej, terminalnej chorobie swojemu mężowi. Niedługo potem zmarła nieoczekiwanie na serce, zostawiając w nieutulonym żalu rodzinę I zaskoczonych przyjaciół z Hospicjum. Pogrzeb w Parafii Św. Michała Archanioła był jednym wielkim wspaniałym koncertem w wykonaniu jej najbliższych – Grzegorza Szydło oraz Agnieszki, Jadwigi i Włodzimierza Szczerba. Pochowana jest na Cmentarzu Południowym w Antoninowie, kwatera 20E-2-2.

15 marca 2019 r. zmarł Wojciech Nieroda, wieloletni pielęgniarz – także w Warszawskim Hospicjum Społecznym. Był człowiekiem wielu talentów i wielu zainteresowań, profesjonalistą w swoim zawodzie. Zawsze można było na niego liczyć. Żegnamy Go ze smutkiem.

Wspomnienie o Wojciechu Nierodzie (1960–2019)

Z Wojtkiem współpracowałam od kilkunastu lat. Najpierw w AZDOPIE, potem w WHS. Były to wspaniałe lata! Wiele się od Niego nauczyłam w opiece nad ciężko chorymi. Wojtek był na każde zawołanie, a przy tym nigdy się nie spieszył mimo ogromnej liczby obowiązków. Pracę wykonywał profesjonalnie i nadzwyczaj dokładnie. Byłam świadkiem, jak wielu ludzi uratował od śmierci, od niepotrzebnych cierpień, jak samą obecnością działał uspokajająco. Ratował nie tylko ciała, ale i dusze. Wielu chorych dzięki niemu przyjęło sakramenty, nawróciło się przed śmiercią. Znajdował i przywoził kapłanów. Wielu naszych kolegów korzystało z jego pomocy. Ratował także ludzi z uzależnień, znajdował im pracę i próbował wyprowadzić na prostą. Prosiłam Wojtka o pomoc do chorych w mojej rodzinie i nigdy mi nie odmówił. Kiedy przestałam już pracować, woził mnie na badania i do lekarzy. Myślę, że każdy z jego znajomych mógłby wymienić listę usług, z jakich korzystał, z uprzejmości i pomocy Wojtka. Śmierć Wojtka wstrząsnęła gronem jego przyjaciół i znajomych, a także chorych, którymi się opiekował.

Dr Krystyna Kulicka (pierwszy lekarz WHS)

Msza św. pożegnalna odbyła się 30 marca br. w kościele św. Michała na Mokotowie, gromadząc ogromną liczbę osób – rodzinę (miał sześcioro dzieci), przyjaciół, pacjentów. Współpracowników w różnych dziełach, w których brał udział. Pochowany został w grobie rodzinnym w Kazuniu Bielanach pod Warszawą.